Mрзливиот ум и заробеното себство

Она што денес ни се продава како проблесок на дебата на левицата во Македонија, се монолози на луѓето кои себе се поставуваат или сакаат да се ре-постават како идеолози на ова што сега се нарекува „левица“ во нашава земја. Јас со тоа немам проблем и им посакувам успех во таа амбиција. Но, нивните тези се слаби, односно се никакви - за да предизвикаат суштествена дебата, која некаде би водела. Што, пак, значи дека и овој текст го сместувам во таа квази-дебата за несуштественоста на таквите тези . Корисно евентуално би било откривање на корените на таа теоретска јаловост, што би можело да е креативно за левицата, под услов да се покаже за точно!

Имено, еден од таквите кандидати-идеолози смета дека се друго освен кроткото одење на СДСМ и на левата опозиција на избори,е осудено на неуспех и е во суштина е политичка грешка, која СДСМ, пред се, ќе ја плати скапо (со маргинализиција или распаѓање). Дека ние имаме работа со диктатор кој изборите ги мести, тоа не е спорно и за „идеологов“ (или јас погрешно го разбрав?), но и да е така, СДСМ мора на нив да се појавува и да се бори за поместување на мислењето на гласачкото тело во своја корист . И тоа е всушност СЕ околу оваа „теза“ на новото време.

Јас за неа мислам дека воопшто не е теза, бидејки не содржи ама баш ништо надвор од баналноста на демократската изборна рутина. А не согледувајки го контекстот во кој „ја аплицира“, рескира да биде измама!

Прво, оваа баналност за демократската рутина без содржина, на наместени или високо формализирани избори, денес е на општ теоретско-критички тапет насекаде: од критиките за демократската инсуфициенција на ЕУ- Брисел, преку теоретските флешови на С. Жижек и А. Бадју за празниот демократски формализам како главен проблем за демократската еманципација, па сè до критиката за недемократскиот процедурализам кај Г. Агамбен и последниве интервјуа на Жак Рансие, каде демократијата по којзнае кој пат е дефинирана не како форма на држава, туку како сила во рацете на граѓаните во постојана тензија со државата.

Надополнувачки со оваа теоретска низа би биле барем беглите познавања на дискурсот за граѓанската непослушност и за делиберативната демократија кај Т. Драјзек , J. Коен, А. М. Јанг и кај Ј. Хабермас, како форма на ново преиспитување на легитимноста на формалните демократски институции (во криза).

Сепак, ми се чини дека продолжување на наведување на референци на основна литература за темата, би било надмено и непотребно од моја страна, бидејќи ниту основната не е консумирана од нашиве локални идеолози! Тоа од проста причина што нивната онтолошка мрзливост ја дефинира заробеното себство од периодот на комунистичката криза. Таму тие биле некакви „критичари на еднопартизмот“ и тука некаде застанале, имено станале мумии на транзицијата. Тие само еден модел во главата замениле со друг! Од една фиока претуриле во друга. И тоа е единствениот напор кој го вложиле во себе и во партискиот дискурс на нивната „левица“. Имено, она што бил „дијаматот на критиката на еднопартискиот комунистички систем“, сега , на општо самозадоволство во главите, е заменет со ТАБУТО на изборната формална демократија.

Се чувствува како се самоуверени и среќни, бидејки решиле ебано сè во нивните глави!

Малата ситница за тоа дека диктатурата им ги решава и ги води изборите, ја снемува на хоризонтот, како шум кој ја нарушува демократската мелодија во нивната новооткриена теорија-панацеа. Фактот дека левицата која кротко учествува во наместени избори (знаејќи го тоа) и прифака се, губејки сè повеке и повеке – ги легитимира диктатурата и демократскиот холокауст. Таквата левица станува дел од него и тоа е нејзината вистинска маргинализација и распад.

Тоа за идеолозиве е прашање „на време“ на осозревање на демократските процеси и „реалност“ која треба да се отфрли, бидејќи не се согласува со демократската теорија (Ф. Енгелс). Нивната левица и нивните теории, како бело глувче вртат тркало во кафезот на диктатурата, но тие се среќни со еуреката на формалната демократија . Бравос бре, идеолози!

Но, не е само тоа и не е само така! Идеолозиве се надминуваат себеси, тврдејќи дека ништо освен владеење на мнозинството на ДПМНЕ, добиено на наместените избори, не е демократско и дека други опции НЕ СЕ МОЖНИ??!! Дури ни прости, сосема нормалните и процедурални парламентарни математики за соборување на тоа мнизинство со друго, кое е остварливо (математички и теоретски), биле ЕРЕС и ширење непријателска пропаганда, заведување младина. Со еден збор, срам да им на оние што помислиле такво нешто за можно, во нашава демократска градина.

Тоа што такви парламентарни операции биле со години можни во Србија, во Бугарија и другаде околу нас (со ниво на нашата политичка култура земји) не е важно – кај нас тоа не е можно! И секако, драги мои, такво нешто не е можно во Македонија, се додека идеолози на левицата се мумии, а нивните теории се од рангот за потеклото на „Липите во Скопје“!

Политичката борба е борба во рамките на можното, но можното станува стварно со перформативниот акт на одлучност во таа борба , а не со плачи-пи.... ..ско теоретизирање за „процентуалните веројатности на можното“... И то!

И на крајот, посебно е одвратно ако мотив на сиот тој полемички напор е факторо ИМТ. Или, во превод - има ли мене тамо?