Толку ли е часот?

Не, повеќе е. Повеќе е кога сме дотерале до таму оние шушупатки од „Македонски манифест“ да му објаснуваат на претседателот на Собранието – правник по професија и магистер, ако веќе и не докторирал – дека македонската државност не може и не смее да биде само моме од 23 години, туку е барем сериозна дама од седумдесетина, а може и стотина и кусур години. Повеќе е кога милионерчено што глуми новинарче и вели на Бинош дека „античкиот театар е наша традиционална култура“. Повеќе е кога бараби ќе украдат стотици илјади евра од филм, а ќе ги плаќаме сите ние…  Повеќе е зашто за нас времето очигледно пребргу се движи. Односно, ние сме вонвременски. И кога ова би се однесувало само на пресметувањето на континуумот на македонската државност или на другине спомнати и неспомнати секојдневни  „дребулии“. Или кога ова би се однесувало и само на актуелниов прв македонски масовен убиец наречен Ќосето и неговото востоличување како национален симбол пред Судската палата, па би било премногу.

Пресилно звучат сите детали, знајни и незнајни, сврзани со животот и особено „делото“ на оваа бараба која никој жив до вчера ни ја знаеше, ниту пак ја спомнуваше. Но, за секој нормален и разумен, доволно се кажа за „подвизите“ на ќосево, и од компетентни и од истражувачки извори. Кој сака – ќе разбере. Иако, признавам, доза на дилема кај мене внесува толкувањето на славното ОБСЕ за спотот за (не)насилството, каде што се вели да го гледаме проблемот, а не ликот! Оттука, овој споменик можеби и не е на тој ќосавиот, туку на сите ќосави масовни убијци во Македонија?! А изгледа ги имало доста? Меѓутоа, не ми се троши зборот за битанги од форматот на ќосавиов. Треба, едноставно, како и сиот друг гнилеж, да бидат фрлени на буништето на сегашноста и историјата, каде што реално припаѓаат.

Нè уби незнаење и простотилак. Овие како да се натпреваруваат кој повеќе не знае, кој е попрост и поневоспитан, си ја мерат глупоста онака, јавно, дури и на „црвен тепих“, без око да им трепне. И мислат дека и светот им е поле за натпревар во глупоста. Бурекџијана допрва, на педесетина години, ја учи македонската историја и се чуди ко мало дете; кичевскион сељак со едногодишно амстердамско „педигре“ не убедува во добрите страни на италијанскиот фашизам; „големион“ режисер смета дека легитимно ги краде битолските дуќанџии; уште „поголемион“ режисер се обидува да не излаже не само сите нас туку и „вечноста“, за повторно да му дадат некое милионче, глумцине работат за џабе и не смеат да писнат зашто утре не ќе ги земеле во друг филм. Жити мајка! А меѓу шампионите е и „писателон“ кој сесрдно бранејќи го Ацета од геј-нападите, како да му е роден брат, вели дека тоа ти биле понижувања поради неговите подвизи (?), „зашто освен него, никој на толку културен и цивилизиран начин не го освоил светот“ (!?). Машала!

Нас нè боли глава од вакви и онакви „стручњаци“, од наши локално констатирани „мултиталенти“ кои на стари години го откриваат светот, кои знаат и умеат се, а најмногу да јадат туѓи пари, односно да трошат цели буџети. И тоа без срам. Па, како тоа во нашиве се сконцентрирало сето светско знаење? Како оваа почва упорно раѓа сезнајковци, и тоа со патриотски белег на челото? Тие умеат да бидат и мегафони и македонисти, спортисти и надрилекари, и режисери ама и политичари, и сликари ама и историчари и стручњаци за светските завери, и пак режисери ама и фотографи, писатели, домољубци…

Затоа, нам не ни треба увоз на лекари. Ни треба отворен, слободен увоз на психијатри. И невропсихијатри. Без царина и други давачки. Г-дин Чепреганов (нека ме извини што го плеткам во ова) не може сам да постигне. Ни треба и увоз на образование. Не „Кембриџ“, зашто тоа е за напредни деца, а нив набргу ќе ги заглупават, туку ни треба образование за возрасни. Ни требаат вечерни школи. Ни требаат трпеливи образовни инструктори кои полека ќе се занимаваат со оваа проста раја на високи општествено културни  позиции. Ни требат и учител(к)и по бон-тон зашто овие дома не ги научиле како да се однесуваат.

Ни треба и увоз на култура. Пред се. Ова што денес го имаме односно го гледаме околу себе никако не можеме да го подведеме под тој поим. Ова е само збирштина од искомплексирани поединци здружени во желбата да уништат што можат повеќе. Зошто и во културата не ја примениме спортската формула на натурализација, па да увеземе неколкумина пристојни режисери (филмски и театарски), неколкумина писатели, па глумци што ќе си ги бараат хонорарите, па оперски пеачи кои нема да садат дрвца, па историчари на уметност кои дефинитивно ќе ја раскупусаат македонскава ликовна сцена, па скулптори кои ќе знаат барем пристојно да го постават споменикот…Македонската култура, барем во она време на непризнаениот континуум, по правило била попрво отворена отколку затворена, попрво чеснољубива отколку криминогена, секогаш прогресивна и никогаш регресивна …

Денес нè (с)мачка клаустрофобија и ксенофобија, албанофобија, гркофобија и србофобија, еуфобија, не тиранизира и пљачкосува мала полуписмена група патри-идиоти.Но, во секоја несреќа има и зрнце среќа. Нашата среќа е што оваа гнила историја ја градат подеднакво гнили „стручњаци“, така што таа самата од себе е веќе во фаза на разградување. Како оние тони стиропор врз скопскиот „неокласицизам“. Среќа што овој целосен дилетантизам го „билдаат“ подеднакво неписмени шарлатани како детиштено што фантазира дека е архитект и создава „историско наследство“ и мисли дека „со дооформување на  Градскиот центар, јасно ќе се покаже дека граѓаните кои живеат тука се дел од европското културно наследсто“, (sic!). In your dreams, baby!Толку е часот, и отповеќе, а за ваквите и нему слични е премногу доцна.

За таквите, всушност, отсекогаш било доцна. Кај нив и утрото е темна темница. Како и за Ќосето, кому „стручњакот“ што го правел со магија му ја „залепил“ пушката за нога и таа стои, не мрда! Како впрочем и македонскине комити кои, велат, говорат на скопски дијалект.

Но, повторно, среќа е што тоа е со краток здив и лесно справливо. Таквите маалски измамници се трошат токму како стиропорот и од нив на крај не останува ништо. Попат, се разбира, успевале и успеваат да излажат неколкумина, дури многумина, но никогаш на подолги патеки.

(teodosievskiumetnost.wordpress.com)