Луѓе за сите времиња

1.

Ајде некој нека каже дека немало нешто видовито во насловот МИЛЧО НАЦИОНАЛЕ во еден мој постар блог за нашиот сакан Милчо Манчевски. Си го бива човекот, нема што. На неполни педесетина години стана национален уметник!!! Па, па, па … браво. Но кога можеше Симон Трпчевски со неговите триеситина години да го наречат уметник, па уште и национален, зошто тогаш тоа да не биде и ова типче. Згора на тоа има и сериозни странски награди, за разлика од Симон кој е (само) репродуктивец! Само, кога ли вакви титули ќе добијат навистина заслужните уметници, оние со 40-50 години ВРВНО уметничко творештво, навистина заслужни творци за македонската култура и уметност?

Но, нејсе, двајцата спомнати се одлична илустрација за темата од насловот, зашто изгледа тој сој на луѓе кај нас се множи како зајци. Ги бива за сѐ и за секогаш, за сите времиња и системи, за сите власти … И ги има сѐ повеќе.

2.

Еве, на пример, го гледав пред некој ден Климе Коробар на една промоција во Даут пашин амам, растрчан пустиот, онаков каков што е,  се поти околу Калеши и Плевнеш, објаснува нешто на новинари … Ќе си речеш којзнае каков стручњак за сликарство е. А всушност дунстер, ветер и магла, човекот нема појма од ништо, тутурутка – ама организира изложби и колонии, ги моташе и Глигоров и Трајковски, и Ганка и Баге, со сите е и за сѐ, вечно во потрага по лековерни души!

Или актуелниов „прв партизан“ Дарко Митревски. Исцица сѐ што можеше од Црвенковски и СДСМ, им изигруваше некаква уметничка авангарда (а човекот бил само шнајдер, но за тоа подоцна!), па сега им се наврте на новиве. Му дадоа пари за еден филм и, виѓи врага (што би рекле црногорци), човеков стана поголем папа од папата. Порано сѐ нечинело, сега сѐ е одлично!?

„Авангардистов“ на времето викаше „уа шнајдери“, а сега во новиот му филм земал такви шнајдерски ножици – од овде до Белград и право до „Монтевидео, Бог те видео“. И сечел ли сечел, кроел ли кроел, безмалу пола филм! Па добро бре човече, што не најде нешто постаро („Монтевидео“ го гледавме лани), или подалеку, нешто што потешко се препознава!?

3.

Но, кога би останале само на овие неколкумина, би било супер. Ама што човек да мисли за сите оние други „авангардисти“ од типот на аџивеци, станковци, величковци, хаџипуљевци … кои во плакарите дома држат спремни преоблеки и ги менуваат дури трепнеш? Спремни се секој ден да се преоблекуваат, само да бидат во тек со власта. „Големиот“ ни скулптор Аџиевски ( а со него бога ми и Ацо Станковски) се влечеа по Фрчко како првачиња, чекајќи од него по некоја трошка внимание. Види ги сега – не можеш да ги препознаеш! А бидејќи веќе го спомнав Фрчковски, кој сѐ не се влечеше по него од нашава уметничка фела, особено од овие актуелниве. (Вангели му даде улога во нејзин филм – да игра Претседател на Македонија). Сега не сакаат / не смеат името да му го спомнат! СДСМ го ставаше Милчо во партиски спотови и овој си молчеше сѐ дури имаше пари за неговите филмови. Е денес, други ги држат парите, па тие ќе го ставаат во нивни агенди.

4.

Гелевски во еден текст ја цитираше познатата српска сентенца од времето на Милошевиќ како “мрестење на краповите“ за вакви луѓе во вакви времиња. Ама кај нас тоа (вообичаено) се модифицира, па може да се нарече „мрестење на сомовите“, зашто за нашиве крап е суперлатив. И сѐ додека македонската култура има таков поданички менталитет, сѐ додека принципот на сончогледите е поважен од личниот интегритет и достоинство, ќе имаме ваква култура и уметност, претставувана од сомови!

(Преземено од блогот на авторот, со негова дозвола. Поднасловот е редакциски.)