Естетската болка на еден копрофаг

              
Златко Теодисиевски („Слободен печат“ и „Плусинфо“), се придружи на критиката што „Македонски манифест“ ја упати на изјавата на претседателот на Собранието, Трајко Вељаноски, кој изјави дека македонската државност е стара 23 години. Но, за да го понижи спикерот, З.Т. прибегна кон еден простачки трик. Без каков и да е доказ или показ, членовите на „Македонски манифест“ ги оквалификува како „шушупатки“. Изразот го нема во македонскиот речник, но тој сака да му даде значење на ништожници, безвредници, некадарници или нешто што јас сосема не го разбирам, иако му го насетувам значењето. 

Вели: „...кога сме дотерале до таму оние шушупатки од Македонски манифест да му објаснуваат на претседателот на Собранието – правник по професија и магистер, ако веќе и не докторирал – дека македонската државност не може и не смее да биде само моме од 23 години, туку е барем сериозна дама од седумдесетина, а може и стотина и кусур години“. 

Толку З.Т. е заслепен од омраза, гнев и пизма што и не забележува дека тој практично се согласува со ставот на „шушупатките“ зашто исто, како нас манифестовците, практично тврди дека македонската државност е постара од годините што ги наведува претседателот на Собранието. 

Понатаму во текстот З.Т. прави омаж на македонската стварност што не може да ја свари, иако самиот ја зачинува со изрази како „битанги“, „гнилеж“, „буниште“...

За што да спори човек со З.Т. кога тој се согласува со нашите ставови, но од некои причини не може да ги поднесе тие што ги изнеле тие ставови!? Тука нема предмет на спорот. Има само навреди!

Го познавам тој сој луѓе. Тие сакаат метафорично да се изразуваат со поза на циници, тие се умислени демиурзи кои се клокнале во височините, ама и таму не се среќни, туку страдаат од злото што на овој свет живеат и други, поинакви од нив. Ним сè им смрди, сè им пречи и гневот им ги одзема последните остатоци од разумот. 

Емил Сјоран за луѓето како З.Т. ја исцрта најточната дијагноза: „Со неговите распламтени нерви тој би сакал земјата да биде од стакло за да може парчиња да ја направи; и со каква силна желба би одлетал до ѕвездите, за да ги уништи една по една.“

Затоа, З.Т. пишува: „Нам не ни треба увоз на лекари. Ни треба отворен, слободен увоз на психијатри“.
Големиот сон на З.Т. е да им стави крај на деновите од самото создавање на светот. Неговата болка зазема космички размери; половите се згрозуваат од неговата несреќа. И сè што претставува алузија на постоењето, и најмалиот знак на живот, предизвикуваат да испушти еден крик што ја нарушува хармонијата на сферите и движењето на световите. 

На таквите ништо не им значи арбитрарното. Тие комуницираат единствено преку иронија и навреди, и одземајќи им го правото на другите почнуваат да тероризираат. Кога нема што да прават тие ја одбележуваат својата територија со измет, а ако и тогаш не најдат жртва, тие почнуваат да се хранат со тој измет. Типични копрофази.