Нааканиот скрибоман

Ништо не му е јасно на скрибоманот Златко Теодосиевски, кој продолжува со инфантилните конструкции. Прашува: зошто сум го „почестил со гадости“ кога тој не го спомнал моето име и презиме; со кое право „Слободен печат“ ми отстапил простор да му одговорам; зошто сум бил навреден од еден збор (шушупатки) кој немал негативна конотација, ами бил „симпатичен“; тој дури и не знаел каков е сојот пишувачи на кој му припаѓа. А врв на мудроста што ја излеа е пермутацијата на моето презиме, кога од Барбаровски триумфално прави – Барабовски! И, недоветниот, уште  предлага тој да кажува на кои теми да пишува Македонски манифест! 

З.Т. нема свест за тие работи. Тој е умислена величина на која и е дозволено се. Јас зборувам за одговорно пишување, зашто само тогаш јавно изнесениот став има смисла, а тој продолжува како што знае. Неговото оправдување е тоа што во написите нема факти, нема имиња, нема аргументи, не апострофира. Со еден збор - нема суштина. Тој само тресе навреди, прави алузии и не чувствува никаква одговорност за тоа што го пишува. 

Вели, никој не бил спомнат со име и со презиме и немало потреба некој да му одговара. Па, тој ниту има поим што е тоа арбитрарност, ниту чувствува потреба од тоа. Навредите за него се комплимент, реата што ја шири – парфем. На тоа се слади.

Како петел на буниште се перчеше и воопшто не му пречеше кога „Слободен печат“ му ги објавуваше писанијата, а кога излезе мојот одговор, наеднаш весникот му е виновен што објавува и други. А токму за таква одговорност јас зборувам – дека обврзува правото јавно да изнесуваш ставови и судови. И тој што пишува, и тој што објавува.

Ете, за тој сој пишувачи зборувам, кои никогаш не апострофираат туку само контекстираат. За таквите на кои гневот им ги одзел и последните остатоци од разумот и во тие шуплини тие си нашле засолниште.