Македонија е impasse, а Груевски е passé

Impasse. Најпрецизниот превод на овој збор е - ќорсокак. Passé - овој збор, пак, се преведува како старомодно, нешто на што му минало времето. Овие два збора, првиот употребен во најновиот европски извештај за Македонија, а вториот што се наметнува како прва асоцијација, ја одразуваат суштината на нашата ситуација денес - Македонија е impasse, а Груевски е passé!

Да, тоа го знаеме сите што живееме во оваа наша тажна земјичка. Иако на сите не ни е лесно тоа и да го прифатиме. Ново е што сега оваа ноторна вистина е запишана и во извештајот на Европската унија за напредокот, или, подобро речено, за назадувањето на Македонија во 2014 година. Ново е тоа што бриселските бирократи веќе немаат волја да му прогледуваат на прсти на Груевски и да трпат да ги мафтосува. Тие сега од него бараат одлучни акции за решавање на политичката криза, за независноста на судството, за слободата на медиумите и за многу други проблеми, вклучувајќи го и спорот за името.

Ако добро ме држи сеќавањето, прв пат во овие неколку години во еден европски извештај тоа се кажува олку јасно и без ракавици. Се разбира, провладините мегафони во медиумите сега ќе се потрудат да ги одработат коруптивните пари што ги добиваат, откако претходно се земени од народот. Тие ќе се потрудат да докажат дека извештајот на Европската комисија е позитивен (МИА веќе преброи дека придавката „македонски“ во извештајот била употребена четири пати!), а за острите оценки ќе бидат виновни опозицијата и „соросовите“ медиуми. Ако се покрене таква кампања – а еве, веќе се покренува! - таа само ќе покаже дека оваа власт навистина нема никакви намери да се интегрира во ЕУ и дека воошто не ја интересира дали Македонија ќе ја задржи или ќе ја изгуби препораката.

Одамна сум кажал дека Груевски веќе не е способен да произведува одржливи политики, дека е популист кој фрла шашми, дека навистина е passé. Единственото нешто за што тој се уште има моќ и сила, како и секој деспот, е да го самообновува режимот на фалсификувани избори. Ама, научив и да не се секирам веќе премногу поради тоа. Поумно, а и поздраво е да почекам и да дочекам и на народецов конечно да му светне, бидејќи без тоа не бидува ништо.

А што ако тоа не се случи? Тогаш, нека лунѕа тој на крајот на оваа наша слепа уличка и нека удира од ѕид во ѕид, дури не му дојде умот.