Керови на ливада

Пак се нервозни на Аминта Трети. Ги збуни шефот. Прво ги пушти своите медиумски керови да истрчаат на ливада и радосно да ги исџавкаат своите глупави спинови за разочараната опозиција која ете, не успеала да ја спречи препораката од Брисел, а потоа, паметно, како што треба, како попче си ги прими задачите со кои е условено натамошното останување на препораката.

Тоа е неискрен и изнуден потег на Никола Груевски. Тој умно пресметал дека во овој момент не му се исплатува да влегува во фронтална кавга со Европската унија. Не сега, бидејќи меѓународниот фактор во овој момент се обидува да обезбеди поддршка од Грција за најновиот предлог на Нимиц за решавање на спорот за името, па ако тоа некако помине, предлогот да им се тутне под нос на „патриотите“ во Скопје. Груевски се надева дека Атина ќе го одбие предлогот, а со тоа и притисокот врз него ќе ослаби. И затоа, тој сега ќе се потруди малку да флертува со „блудницата вавилонска“, како што неговите подопашници ја нарекуваат Европа.

Но, она што важи за него, не важи и за неговите медиуми, бидејќи во Македонија има голема слобода на изразувањето, нели, па секој има право медиумите да ги користи за производство на „предавници“, за плукање, за закани... Свесни дека ова што го прават веќе се бележи во нечии црни тефтери, нервозни поради тоа, керовите сепак мора да си ја завршат работата. Да џавкаат.

Некои и не можат поинаку. Керовоѓата, на пример. Која будалетинка, луѓе мои! Го гледам, објавува некакви слики и приказни за атентати и вмровски џелати, се заканува со „долгата рака“ на ВМРО. А тој, всушност, има личен проблем со рачето - долго му е (за разлика од другите екстремитети неопходни за нормален социјален живот), се пика во туѓи џебови и му лепи. Тоа, едноставно, е посилно од него. Има луѓе кои оваа власт ги оштети до степен на тотално обесчовечување. И ништо – никакви пари, никакви психотропни суптанции, никакви медикаменти – не може да им помогнат барем за миг да се почувствуваат како луѓе.

Како и да е, тоа е нивна мака. Нека си ја тргаат. Да си ги гледаме ние нашите маки. Острите критики во европскиот извештај се добредојдени, но тие ништо битно нема да променат, ако самите не се потрудиме да ги промениме нештата. Груевски како политичар е минато, но Груевски како деспот е сурова реалност со која се соочуваме секој ден.