Љубчо, не биди Шарло на денешната опозиција!

Вклучувајќи се во полемиката на „Фокус“ за „партизанските работи“, помеѓу Стојан Андов и генералот Тодор Атанасовски, Љубчо Георгиевски го задева Атанасовски, прашувајќи го зошто раководството на Комунистичката партија на Македонија во 1941 година донело одлука да се приклучи кон Бугарската комунистичка партија и дали тоа било само приватна одлука на тогашниот генерален секретар Методија Шаторов - Шарло. Љубчо допрашува зошто партизанското движење во Македонија било најслабо во споредба со другите краишта на Југославија и зошто КПЈ морала кај нас да испраќа инструктори на чело со Темпо.

Историјата, се разбира, одамна има одговори на овие прашања. Колебливоста на „пробугарските македонски комунисти“, како што ги нарекува Љубчо, е последица на Сталиновите игри и на влијанието на БКП. Тие игри кусо време го пасивизираат антифашистичкиот отпор во Македонија, но трајно го убиваат во Бугарија. КПМ, приклучувајќи се кон отпорот на КПЈ, ќе стане дел од антифашистичката епопеја во Југославија и во Европа, додека бугарските комунисти дефинитивно ќе се маргинализираат, а Бугарија од фашистите, како што е познато, ќе ја ослободува Црвената армија. Да останеше Македонија во тоа квинслишко друштво, нема дилеми дека и таа ќе беше ослободена од Сталин и ќе останеше под неговата чизма уште половина век, како и Бугарија, а Македонците веројатно ќе беа претопени во Бугари.

Не знам дали сум во право, но имам впечаток дека зборувајќи за Шарло и за шарловизмот, на еден чуден начин, Љубчо Георгиевски ја проектира сопствената ролја на македонската политичка сцена денес. Да се потсетиме. Во неколку последователни изборни циклуси, гласовите на неговата ВМРО-Народна на речиси необјаснив начин завршуваат на контото на ВМРО-ДПМНЕ. Да помисли човек дека КМП пак тајно се приклучила кон БКП! А сите ние сме убедени дека Љубчовата партија тежи барем 60.000 гласови. Сега, пак, во екот на политичката криза, Георгиевски се труди да биде „конструктивен“ и да предложи „компромис“ што не е тоа – тримесечно учество на опозицијата во извршната власт и потоа избори. Простете, но мене ова ми личи на Шарловска колебливост што води во ќорсокак. Ако СДСМ прифати било каков аранжман со ВМРО-ДПМНЕ, без цврст договор за промена на политичкиот амбиент, на изборите ќе помине слично како што поминува ВМРО - Народна. Тоа е идејата?

Признавам дека Љубчо е еден од најотворените собеседници со кои сум разговарал и дека го доживувам како демократ и личен пријател. Од таа позиција, се чувствувам слободен јавно да му се обратам и да му кажам некои работи што ми се чинат важни. 

Љубчо пријателе, од историјата, на која често се повикуваш, треба да научиме дека колебливоста и компромисерството не се секогаш добар избор, а особено ако не се поткрепени со принципи и визионерство. Ова ти го кажувам јас, кој постојано се залагам за компромиси и тврдам дека и сегашната политичка криза меѓу СДСМ мора да се оконча со компромис. Ти, пак, многу подобро од мене би требало да знаеш да направиш разлика меѓу плоден и гнил компромис. Твојата уникатна и бескомпромисна политичка позиција во 1990-1991 година, Македонија да стане независна држава, беше од пресудно значење тогашното државно раководство да се ослободи од својот страв од Белград. Кризата во односите меѓу Скопје и Белград се реши со неизбежниот компромис, но на принципиелни основи – не се правеше пазар со цврстата определба Македонија да стане самостојна држава. Гнил компромис ќе беше да влеземе во некаква скратена федерација, а имаше и такви идеи. Здрав компромис потем ќе беше ти да решеше да ја делиш власта со Албанци, за да станеш премиер, како што мораше да биде според изборниот резултат на првите избори.

Денес, драг мој Љубчо, кога зборуваме за компромис со кој треба да се реши политичката криза, ние не можеме да се согласиме со половични и неплодни решенија, какви што се тримесечната или шестмесечната променада на неколку сдсмовски министри или директори во барокните лавиринти на извршната власт, со крајната цел СДСМ да се одоброволи повторно да дојде на уште една изборна кланица. Ти можеби и можеш тоа да си го дозволиш, но СДСМ не може и не смее. Во градежништвото можеби и може хотел да се започне во барок и да се заврши во модернистички стил (иако, да бидам искрен, се сомневам во тоа), но во политиката така не оди - што е криво насадено, криво и ќе израсне. Има многу подобри идеи и начини како да дојдеме до компромис што ќе значи напредок на Македонија.

Љубчо пријателе, никој не ја прашува ВМРО-Народна колку од барањата на СДСМ поддржува. Изградете си вие сопствени барања, сопствена политичка позиција. Време е твојата партија да има сопствен идентитет, со кој ќе конкурира на политичкиот пазар. Мене лично ми недостасуваат енергијата, харизмата и визионерството на Љубчо Георгиевски од почетокот на деведесеттите, кои беа сржта на славното ВМРО-ДПМНЕ. Сами ти можеш да ни ги вратиш. Не биди сега Шарло на денешната опозиција! Немој ВМРО-Народна да ја приклучуваш на ова ВМРО-ДПМНЕ, како што Шарло ја приклучи КПМ кон БКП. И не нЉубчо пријателе, немој ВМРО-Народна да ја приклучуваш на ова ВМРО-ДПМНЕ, како што Шарло ја приклучи КПМ на БКП. И не нè убедувај сите да тргнеме по патот на поразот, ако веќе самиот невнимателно си кинисал по него.