ПРЕПОЗНАВАЊЕ НА МАКЕДОНСКИОТ ФАШИЗАМ

Денес, „родителите бргу стареат и бргу биваат презрени... Праведниот човек, или добриот човек, или оној кој држи до својот збор, не е ценет, туку ценет е оној кој чини зло, кој е арогантен и дрзок. Правото почива во рацете на моќните и во земјата нема повеќе да има вистина“. Овој мрачен, но исклучително прецизен опис на нашата македонска стварност 2006 - 2011, го напишал Хесиод пред неверојатни 2700 години, опишувајќи го железното доба од неговата митолошка историја на светот, доба во кое луѓето ги преземаат работите во свои раце, за да го уназадат светот што го добиле во наследство од подобри од себе... Опишувајќи го железното доба на злото, хеленскиот поет невољата не ja лоцирал во физичкото страдање, туку во инверзијата на системите на вредности во општеството. Најголемо зло е кога едно општество ги цени оние кои се некомпетентни, лажат и чинат зло, а правото ќе биде злоупотребено од политичката моќ и вистината ќе биде задушена со лаги...

Читајќи го описот на пропаѓањето на вредностите во Хесиодовата Теогонија, болката од нашата свежа и жешка мизерија - македонското општествено пропаѓање, како да станува помалку остра и единствена. Злото и неправдата што на Македонците денес им го нанесува група на лажливи, необразовани и арогантни машки деца, очигледно не се ниту меѓу првите, а ниту пак меѓу поголемите невољи што ги памети човештвото. Но, и во оваа трошка македонско зло, сепак има некои митолошки димензии: архетипската замена на местата на злосторникот и жртвата, лагата и вистината, грдото и убавото.

Оваа суштествена дефиниција на злото - первертирањето на системот на вредности и замената на доброто со лошото, во Македонија е веќе инсталирана стварност. За последните пет години веќе стана нормално дека кај нас се виновни жртвите а не злосторниците, дека за лошите состојби во земјава е виновна опозицијата а не власта, дека ноторните лаги на власта и нејзините медиумски инсталации се единствената вистина, а одвратните архитектонски и скулпторални грдотии се македонската автентична убавина! Скоро е неверојатно тогаш, што оваа толку очигледна и веќе ноторна состојба се уште нема име, а злото не е препознаено, разоткриено и наречено со неговото вистинско име: фашизам!

Најголемата поука од победата над фашизмот во минатиот век, не беше дека тоа големо зло ја загуби војната, туку дека фашизмот не се победува со една војна. Фашизмот е неуништлив, зашто постои како потенцијална состојба на свеста, како генетска болест на општеството, вид на инхерентно зло кое може да биде само сузбиено и контролирано, но никогаш истребено. Поради тоа, препознавањето на фашизмот е од најголемо значење за антифашистичката  борба, која не смее никогаш да запре... За потребата од континуирани напори во препознавањето на фашизмот, Лилијана Кавани вели: „Сите сме способни за добро или зло, зависно од околностите... Од страв или од незнаење, или, по слободен избор, би можела да станам нацист. Таа опасност секогаш постои. Ако не сме внимателни, секогаш може да се јави некој облик на нацизам. Луѓето се прилагодуваат на политиката која превладува...“.

Фашизмот во форма на националистички популизам веќе пет години се инсталира во македонското општество. Додека глумеше нормалност и пристојност, Македонија стана веќе очигледно первертиран општествен систем со супстанцијално уништена и декоративна парламентарна демократија, со суспендирани институции на правната држава, кои власта ги одржува како зомби-маски за прикривање на нејзината тоталитарна фашисоидна природа. Невозможно е да не се забележи дека во Македонија тивко се укинати човековите права и слободи, чувството на правна и економска безбедност, дека владее страв од последиците од секое јавно појавување, страв поради политичката припадност или јавно изречената мисла и убедување, страв од загрозување на егзистенцијата на најблиските... Поредокот на злото веќе сосем очигледно се одржува единствено со помош на масовната државна корупција и институционализираното застрашување на народот со помош на органите на прогонот, судовите и инспекциите.

А сепак, како ништо да не се случило, реакцијата на насилството и одземената слобода сосем изостанува и нацијата како да продолжува да го живее својот секојдневен, банален живот!? Додека власта практикува тоталитарна фашистоидна клептократија (ако сакаме да бидеме политиколошки прецизни) и ја маскира со псевдодемократски декор, меѓународната заедница се прави дека и верува на инфантилните лаги и ништо не забележува, а целата македонска нација глуми „нормалност“ и се прави недоветна.

И, токму оваа општа рамнодушност и отсуство на вистинска реакција поради прелесното губење на народната слобода и на националниот идентитет, укажува на смртната болест на македонското општество. Токму оваа замолкната македонска јавност, која е како драма на апсурдот, драма во која нема текст, нема говор, туку само тап, постојан шум на секојдневието и тривијалноста - токму оваа состојба на клиничка смрт на јавниот дискурс е непогрешниот знак за тоталитарната власт во Македонија. Да, токму неспособноста за соодветна реакција во одбрана на сопствената слобода и живот, оваа затапеност и предсмртна тишина се најјасните симптоми на фашизмот - и тоа не симптоми на доаѓачкиот фашизам, туку сигурен знак за веќе инсталираниот фашизам.

Молкот кој ги следи незаконските апсења, злосторничките бесконечни притвори, забошотените убиства, затворените медиуми, криминалните рушења на легални градби и економското уништување на противниците на власта, се знак дека Македонија стана оаза на државно-политичкото зло, кое во минатиот век сите лесно го препознаваа како фашизоидна диктатура. За Македонците, меѓутоа, најголеми проблеми се жешкото лето...., и пладневната омарина..., кусите уписни рокови..., скапиот бензин...?

За народите кои живеат во страв од својата фашисоидна власт, глумењето недоветност е веројатно поконфорен образец на социјалното однесување, отколку што е тоа препознавањето, реагирањето и борбата против фашизмот. Но, оние кои лесно се откажале од својата слобода поради конформизам, најчесто останале без обете. 

Мирослав Грчев