Грди „џихадисти“

Легендарниот султан Омар, имал ептен грдо лице. Затоа наредил да ги отстранат сите огледала од дворот. Но, сепак, едно било заборавено на едно скришно место. Кога Омар случајно се погледнал, силно почнал да плаче, но брзо престанал. Ама, неговиот везир продолжил да плаче со сиот глас.

- Што, пак, ти мора да плачеш повеќе од мене? - го прашал Омар.

- Ваша милост, вие само една секунда си се гледавте и заплакавте, а јас што ве гледам цел живот?!

На многу наши пријатели им се плаче поради нашите грдотии, ама нам ич не ни се плаче. Имаме грда економија, грд стандард, грда демократија, грди медиуми, грдо образование, грдо здравство и ептен грда култура. Ама ние никако да заплачеме. Дури некако чудно се смееме. Изгледа ни треба терапија, оти не плачеме кога треба ама се смееме кога не треба. Го понижуваме доброто а се фалиме со злото.

За плачење беше и настапот на првиот човек задолжен за Рамковниот договор на Алсат-М. Тој ја отфрлил можноста некој со помош на ДУИ да создаде политичка криза во државата! Абе човек! Па не гледаш ли дека поголема криза од оваа катастрофална ерозија на морал, создадена од вас, каде што не функционира ни закон ни институција, ни етика, ни совест - не е можно да има. Нели власта судовите ги тера да играат на тепсија. Ги користи за да потоа да ги гази, да ги тепа и да ги трпа во затвор. А тие радосни!

Администрацијата тероризирана; медимуте гебелсизирани; криминалот фаворизиран. А обичните луѓе уживаат во нивниот сон, оти само во соништата можат да го живеат нормалниот живот. Тешко им е да сфатат дека власта е група лешинари, а тие нивен плен. Живи се ама делуваат како мртви. Ич не им е грижа што власта расипнички троши и краде толку големи пари кои нивните деца цел живот макотрпно ќе треба да ги вратат. Стравопочитта кон власта им е над животот на нивните деца. 

По 100 дена ДУИ се фалеше со чисти порази. Пред изборите рекламираше убава фаца, ама тоа им била само евтина маска. Под неа, голема грдотија. Ветуваше 1) консензуален претседател; 2) една од трите државни функции; 3) промена на Уставот за претседателот да бида избиран од парламентот; 3) решението за името; 4) зачленување во НАТО; 5) јазикот да добие потребен третман.

Но, ветувањата заглавија кај тендерите, кои рушаат и принципи и закони и морал. И што се случи?! Нема консензуален претседател, нема ниту една од трите функции, нема решение за името, нема НАТО, а за јазикот да не зборуваме. Тој останува зад забите. А Груевски добил гратис коалиција. Наводно за да го реши името (кое самиот го драматизира за да владее без европски мониторинг). Залудно очекуваат од него да јава бесен коњ и тоа наопаку, а тој докажа дека не сака да јава ниту мирен и дресиран коњ. Но, додека Груевски и дружината многу добиваат, државата и граѓаните смртно се поразени. Прикажувајќи се како спасувач на името, тој ја задавил целата држава. Никогаш порано во вакви размери не било присутно мислењето дека заедничкиот живот меѓу двете најголеми етнички заедници е неможен. Дека двата етникума се заложници еден на друг. И дека ја трошат енергијата и вниманието на вештачко создадените етнички проблеми, за да заборават на нивните витални потреби.

За жал, сè уште тука политичарите добиваат оценка според тоа колку ќе ја надитрат другата нација! Според тоа кој лажно ќе се продаде како газда на куќата! Според тоа кој ќе постави повеќе споменици! и тн. А продадените новинари и медиуми црните фекални води ги прикажуваат како најдобра вода. Токму тука се крие нашата заедничка трагедија. Ни продаваат мед и млеко, а ние не добиваме ниту лук и вода.

Јасно е дека најчувствителната точка, меѓуетничките односи од година в година се влошуваат, а паралелниот живот е целосно инсталиран. Меѓуетничките караници се разгоруваат или гасат според потребите на владините водачи. А граѓаните мислејќи дека чуваат некаква национална гордост, забораваат на нивнита иднина и иднината на нивните деца. Како наследство им оставаат само омраза и бедотија. А децата на подбуцнувачите станаа милионери со наши пари. Луѓето не гледаат дека етничката јадица ни ги убива сегашноста и иднината. Дека нашите деца неповратно бегаат од државата. А ние како малоумни седиме над опасната детонација поставена од власта и тешко сфаќаме дека големата лична среќа на политичарите се гради врз нашата голема несреќа. А за таа цел не им треба толку голема генијалност, колку што наша малоумност.

И додека мислевме дека е рано за зборување, стана дозцна за молчење. И сега не треба да бараме ни техничка, ни технократска, ни концентарциона влада, туку уривање на оваа власт со демократски средства. Тоа е нелегитимно оти таа самата извршила тивок државен удар. Иванов од Њујорк укажа на загрозената безбедност од некакви џихадисти. А поопасни од нив се овдешните владини „џихадисти“ што ја водат државата. „Џихадисти“ што убиваат милиони животи, што сечат многу глави, што плачкосуваат милијарди. Иванов нека прочита на сè побројните и алармантни предупредувања од релевантни центри дека нам безбедносните предизвици ни тропат на вратата.

Според релевантни странски анализи, ДУИ веќе не е фактор што може да гарантира безбедност. Пред нас се црни сценарија, поради игнорирањето на НАТО и ЕУ. Неодамна и Европскиот фонд за Балканот, Центарот за југоисточни студии во Грац и Европскиот совет за надворешни работи од Брисел, укажаа на сериозни безбедносни проблеми кај нас. Вакви оркестрирани оценки за дестабилизација не може да бидат случајни. Најопасни „џихадисти“ се токму тие што водат дипломатска и медиумска кампања против САД и ЕУ, иако тие ја создале и ја чуваат оваа држава. Добро ќе беше државниот врв почесто да се погледнува во огледало. Не за тоа дека е најубав, туку дека е најгрд. Можеби најгрди „џихадисти“.