Внимавајте на пцовисани коњи

Една анегдота почнува со тоа како еден маж, возејќи по патот, видел како од спротивната насока, со голема брзина, доаѓала кола што ја возела една жена. Штом дамата се доближил до непознатиот маж, таа со сиот глас извикала„,КОЊ“, а тој верднаш i возвратил „КОБИЛА“. Не поминал ни стотина метри, кога неговата кола силно удрила на пцовисан коњ што лежел на патот.

Лесно ќе се потсетиме на постојаните укажувања на важни луѓе од ЕУ, дека треба да внимаваме на пцовисаните коњ, на кои возвративме со погрдни зборови (на Талер, Шацимаркакис, Оли Рен...). Тие најдобронамерно ни сугерираа, без да губиме време, да го правиме тоа што сега ќе го правиме, ама со голема загуба на време и сe друго поврзано со тоа. Загубивме коридори во вредност од неколку милјарди евра. Пропуштивме стратешки инвестиции. Загубивме достоинство, авторитет, а и иднина. А добивме некое чудно минато. Ни ветија дека ќе нѐ стоплат, а всушност, до срж нѐ изгорија. Но, факт е дека леснотијата со која одредени владини постапки стануваат општи политички насоки, никако не произлегува од квалитетот на тие постапки, туку од неквалитетот на опозициските понуди.

Факт е дека сега, по повеќе од шест години, се враќаме на истите позиции што ги имавме во 2006 година, кога се очекуваше да се донесе одлуката за преговори. Тогаш во Унијата преовладуваше оптимизам дека Македонија ќе стане нејзина полноправна членка најдоцна до 2012 година. А името никој не го спомнуваше – спорот беше во мирување. Но, 2012-та година веќе си изминува, а ние сме вратени шест години назад. По доаѓањето на Груевски на власт, цело време се трубеше дека од името нема да смениме ниту една буква. Со такво покритие, во континуитет беа добиени редица избори. Се случија многу мизерни и бизарни нешта, за да сфатиме на крајот дека заспаниот проблем со името, што самите го „разбудивме“, мора да го решиме. Ама со многу повисока цена поради загубеното.

Изгледа дека проблемот на името ќе се решава во две етапи. Во првата етапа ќе се усвои некаков документ, кој ќе докаже дека конечно имаме волја да го решиме тој спор, врз одредени насоки. А во втората етапа ќе се дефинираат сите детаљи поврзани со името. Првата фаза се очекува да се случи наскоро, а втората - после локалните избори. Ионака изборите веќе се претворени во процедури за газење на човечкото достоинство.

Имено, не е случајна ваквата заострена политичка и меѓуетничка клима, која очигледно дека вештачки е создадена. Целта е при изнаоѓењето решение за името тоа да не се доживува како колективен пораз, туку како колективен спас. А спасот си има свој спасител, за кој не сме сосема сигурни дали нѐ спасува од пеколот, или од рајот. А и не е нормално од пеколот да нѐ спасат тие што не сместиле во него. Но, ние уживаме во лажното спасување и тешко ни е да сфатиме дека таквиот спас е налик на шумските отровни печурки, за кои кога ќе сфатиме дека биле отровни, веќе е доцна.

Деновиве пак ми падна да ја прочитам познатата индуистичка приказна, за жената на која ѝ и се присонило дека го видела Севишниот во улога на продавач. „А што продавате?“, го прашала жената. Господ ѝ одговорил дека кај него може да најде сѐ што ѝ посакува душата. Жената била пресреќна и егзалтирана, оти што и да купи од Господа, само по себе мора да е совршенство. Помислила дека конечно е пред вечната среќа. Ќе си купи вечна љубов, вечен душевен мир, задоволство, почит, благосостојба и ред други слични плодови и ќе им стави крај на несреќите и на страдањата, на омразата и на сиромаштијата. Но, кога си прашала за цените на тие плодови, Господ ѝ одговорил: „Госпоѓо, погрешно сте ме разбрале. Ние овде продаваме само семиња за тие плодови“.

Приказната завршува со божјата порака дека за семето да се претвори во зрел и вкусен плод, потребно е многу волја, време, труд и идеал. А нам не ни се многу својствени таквите особини, а веројатно и немаме толку трпение по божји пат да дојдеме до духовни плодови. Многу полесно ни е да засадиме семе кое ќе никне преку ноќ, со помош на ѓаволот, кое веднаш се претворува во плод. Таквото семе прави омразата да ни е поблиска од љубовта; несреќата поблиску од среќата; конфликтот поприроден од мирот; лагата поблиска од вистината. И ние уживаме да садиме такви семиња, а имаме и плодна почва за нив. И така, за час добиваме зрел плод, однадвор полн со убавина и сјај, а одвнатре - полн со отрови.

А во нашите души сѐ повеќе празнина, оти самите подржуваме луѓе со празна душа и празен морал, но со полни џепови. Преферираме водачи - богати материјално, а сиромашни морално, кои лесно можат да измамаат маса обични луѓе, кои како мали рипчиња што се фаќаат само со трошка леб. Оттука и не треба да се чудиме што имаме такво владеење, кое ни најмалку не се разликува од поробување. Додека не изнудиме општи промени, ќе продолжиме да се горддеме со лидери од кои нормалниот свет се срами. Ќе продолжиме да јадеме плодови од градината на ѓаволот и постојано ќе ги демолираме колите, налетувајќи на пцовисани коњи на патот.